Mitch still has blog

Help ik heb een hulpverlener.

Dat is de titel van het boek dat mijn advocaat altijd al eens had willen schrijven. Ikzelf overwoog een aantal andere titels. Er is niks wat je kunt zeggen. Alles is al gezegd. En er hoeft niks meer gezegd te worden.

Woorden schieten tekort om uit te leggen wat ik heb meegemaakt. Toch schrijf ik deze blog.

Op dit moment zit ik in mijn eigen tuin bij mijn eigen huis, overgoten met zonneschijn en de aarde draait nog steeds rondjes, maar dat is sinds het begin al zo. Alles komt goed. Ik zit hier welliswaar nog steeds zonder mijn kinderen. Maar het laatste liedje is nog niet gezongen.

Help ik heb een hulpverlener. Ik dacht eerst dat hij doelde op mijn ex-partner die in de zorg werkt. Toen dacht ik dat hij doelt op de leuke meisjes van Veilig Thuis. Toen dacht ik geheime diensten. Of toch de RvdK. Of toch maar weer zorgverlening van mondriaan. Ik moet het hem nog eens vragen onder het genot van een kopje koffie of dertig. Ik heb in elk geval een psychopatisch verhaal te vertellen waar je schoenen van uit vallen.

Het begon allemaal... weet ik veel. We hebben een gelukkig leventje gehad, samen, mijn ex en ik, voor zo'n 7 jaar. En twee engeltjes geproduceert. Na een turbulente tijd waarin kanker en schedelfacturen de boventoon voerde was ik uitgeput. En mijn ex ook. Toen blufte ze een jaar lang met een scheiding. Waar ik krankzinnig van werd. Totdat ik die bluf call'de. Dit was in april 2024. Ze had vaker moeten meedoen met pokeren om te snappen hoe ik in elkaar zit. En ik had eerder hulp moeten vragen aan hulpverlening om me te helpen begrijpen hoe een hulpverlener in elkaar zit. Lang verhaal kort. We zijn gescheiden in juni 2024. We hebben enigszins redelijk co-ouderschap volgehouden voor een aantal maanden. Ik was niet stabiel. Zij ogenschijnlijk wel. Ik heb harde uitspraken gedaan. Zoals de wens dat iemand eindelijk eens die plank voor haar kop zou moeten doorzagen. Dat zou je kunnen zien als doodsbedreiging met wat creativiteit. Zij deed daarintegen, uh, ja, géén uitspraken. Zij was ogenschijnlijk het angstige slachtoffer. De climax van ons conflict was een contactverbod dat de politie me kwam brengen met de man-tot-man boodschap erbij dat het waarschijnlijk precies is wat ik nodig heb. Alleen zag ik dat zelf niet zo. En de waarschuwing dat het contactverbod éénrichting is. En oeps. Jawel. Ze belde me om te flirten na al mijn vermeende bedreigingen. Dat zegt veel. Ik ging er niet op in. Paar dagen later belde ik haar in verband met een tandarts afspraak. Ze hing hypocriet de telefoon op nog voordat ik een woord had uitgesproken. Ik verloor mijn geduld. En ben op haar deur gaan bonken. Het raam brak. En het contactverbod dus ook. Oeps.

De politie plukte me van de straat en ik werd drie nachten in voorlopige hechtenis geflikkert. Het was even spannend of ik hier twee weken voor moest gaan brommen of niet. Ik heb een agente ter plaatse gesommeerd om mijn ex te sommeren om mijn dochter op tijd van school te halen. Ik was immers eventjes verhindert. Op de binnenkant van de celdeur waren leuzen te lezen van mijn voorgangers. Dingen als "kankerhoer" en "kankerwout". Ik gooide het over een andere boeg en troostte mijzelf  en mijn opvolgers door mijn broek uit te doen en met mijn gulp levensgroot op de binnenkart van mijn celdeur te krassen "ALLES KOMT GOED". Verder heb ik mezelf vermaakt door kinderliedjes te zingen in de zwaarste stem die ik op kon zetten totdat ik hees was. Gelukkig kwam ik inderdaad vrij onder voorwaarde dat ik meldplicht heb bij reclassering en mij niet in de straat bevindt. Beetje dom, want toen ze mij in de cel flikkerde hebben ze haar en mijn kids in een blijf-van-mijn-lijf huis geflikkert. Dit was in januari 2025. Sindsdien heb ik mijn kinderen een 9 maanden niet meer gezien. Wát een bevalling zeg! Wordt vervolgd.